จุดไฟในใจ ‘คนดูแล ผู้ป่วย - ผู้สูงวัย’
ปฏิบัติอย่างไร? ไม่ให้ทะลุกลางปล้อง
ภาวนาคุณธรรม - ธรรมปกติของพุทธเจ้า
 |
| คอลัมน์จุดไฟในใจคน ...........โดย พระครูปลัดสิทธิวัฒน์ หลวงพี่น้ำฝน เจ้าอาวาสวัดไผ่ล้อม จ.นครปฐม |
ชนวนเรื่องนี้เกิดที่โรงพยาบาลนครปฐม นิมนต์อาตมาไปพูดเรื่องนี้ มีผู้ฟังก็คือญาติที่ดูแลผู้ป่วย ซึ่งส่วนใหญ่อยู่ในสภาพ เครียด อาตมาเริ่มด้วยการดึงสติจาก จิตส่ายออก ให้กลับมา ฉุกคิดถึงคำว่า คุณธรรม ย้ำเตือนสติ
การดูแลผู้ป่วยถ้าไม่มีคุณธรรม ย่อมทำได้พักเดียว เดี๋ยวก็เบื่อหน่าย ท้อแท้
นี่คือสาเหตุที่อาตมานำเรื่องนี้มาพูด และพูดให้โยมเห็นภาพความจริง เนื่องเพราะเหตุการณ์เฉกเช่นนี้ เคยเกิดขึ้นกับอาตมา ในห้วงที่มีโอกาสได้ดูแล พระเดชพระคุณหลวงพ่อพูล คราท่านอาพาธ
คนทุกคนหนีไม่พ้นหลักธรรมแห่งการ เกิด แก่ เจ็บ ตาย
เมื่ออาตมาเริ่มบวชเป็นพระ ปรนนิบัติรับใช้หลวงพ่อพูล ตั้งแต่ท่านยังมีชีวิตอยู่ ดูแลตอนที่ท่านแข็งแรง จวบจนอ่อนแรง เห็นการเปลี่ยนแปลงโดยตลอด
พอวันเวลาผันผ่านไป สิ่งที่อาตมาต้องเผชิญ คือการเจ็บป่วยของหลวงพ่อ ซึ่งท่านก็หนีไม่พ้นเช่นกัน ฉะนั้นการป่วย จึงเป็นหัวข้อที่สำคัญ ที่สุดในชีวิตมนุษย์
พอพระเดชพระคุณหลวงพ่อป่วย ต้องไปปรึกษาแพทย์ พยาบาล อาตมาอุ้มท่านไปโรงพยาบาล ด้วยความที่อาตมาเป็นคนตัวใหญ่ ก็เลยอุ้มได้สบาย
ห้วงนั้นคิดอยู่ว่า จิตสำคัญ ถามว่าสำคัญตรงไหน ตรงหัวใจระลึกนึกถึงท่านอยู่ตลอดเวลา ด้วยความ “ความกตัญญูกตเวที” ทำให้อาตมาสามารถช่วยเหลือท่านด้วยความสุขใจ และไม่ว่าใคร ที่มีพระคุณ เป็นพ่อแม่หรือญาติพี่น้อง ถ้าเรามีความกตัญญูกตเวที ขยัน ซื่อสัตย์ อดทน รู้บุญคุณคน จะทำให้เรามีกำลังใจ ช่วยเหลือท่าน ซึ่งเป็นผู้ป่วยที่ต้องดูแล และสามารถปฏิบัติได้เป็นอย่างดี
ส่วนการรักษาพยาบาล ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของคุณหมอ
และที่อาตมาจะสอนพวกโยม คือเรื่องผู้ป่วยปัสสาวะอุจจาระออกมา โยมต้องมีจิตนึกกลับไปว่า ถ้าโยมมาเป็นอย่างนี้บ้าง จะมีใครมาทำให้โยมอย่างนี้รึเปล่า ญาติโยมลองนึกดู
เหตุการณ์เช่นนี้ เป็นสิ่งที่ทุกคนต้องประสบ ทำไมโบราณถึงสอนว่า คนเราต้องมีลูกมาสืบเชื้อสายวงศ์ตระกูล เพื่อคอยดูแลยามแก่เฒ่า สังเกตได้เลย มนุษย์ส่วนใหญ่คิดแบบนี้เหมือนกันหมด
แต่บางคนที่ได้รับตรงนี้มา ไม่ทำตามปณิธาน เห็นพ่อแม่ป่วยก็ปล่อยปะระเลยไม่สนใจ จนท่านกลายเป็นคนที่ไร้ญาติ
อาตมาถึงได้บอกว่า ถ้าเรามีใจที่จะกตัญญูกตเวที อาตมาคิดว่าทุกคนต้องช่วยดูแลท่านจนหมดลมหายใจ
อาตมาเคยผ่านเหตุการณ์เช่นนั้นมาแล้ว แค่ลำพังหาปัจจัยมารักษาท่านรวม ๆแล้ว 10ล้านบาท อาตมาจะไปหาที่ไหน แต่อาตมาคิดอย่างเดียวว่า ท่านเป็นครูบาอาจารย์ที่ให้แสงสว่างนำทางชีวิตเรา ต้องดูแลท่านจนถึงสิ้นสุดของชีวิต
อาตมาเห็นท่านจนหมดทุกอย่าง ทุกลมหายใจ
น้ำตา ที่เรากั้นเอาไว้ไม่ได้ ด้วยความที่อาตมาเคยดูแลท่านมาตลอดเวลาไม่เคยห่างกัน ไม่ว่าใครถึงวันนั้นจริงๆ ต้องพบกับคำว่าสิ้นสุด เป็นวัฎจักรชีวิต ครบถ้วนสมบรูณ์แบบ คือ เกิด แก่ เจ็บ ตาย ประโยคนี้ พระสงฆ์ส่วนใหญ่ มักจะเทศน์ให้ญาติโยมฟังเสมอ
หัวใจสำคัญอาตมาไม่อยากให้ญาติโยมเบื่อหน่ายกับการดูแลผู้ป่วย ให้นึกไว้อย่างเดียว ความกตัญญูกตเวที
มีเหตุการณ์หนึ่งที่อาตมาจะเล่าให้ญาติโยมฟัง เป็นเรื่องของของโยมผู้หญิงท่านหนึ่ง อาตมาเรียกท่าน “รองพิกุล” เป็นรองผู้อำนวยการสถาบันการศึกษาแห่งหนึ่งในจังหวัดนครปฐม
อยู่มาวันหนึ่ง “รองพิกุล” มาหาอาตมาที่วัด บอกญาติเสียชีวิต อาตมาก็ไม่รู้ว่าเป็นใคร ช่วยเหลือกันไปตามมีตามเกิด
จนวันหนึ่งมีโอกาสได้พบกัน ท่านเล่าให้ฟัง โยมคนที่ตายนะไม่ใช่ญาติ แต่เป็นแฟนที่ป่วยเป็นอัมพฤต เมื่อหลายปีก่อน อดีตเขาเป็นสัสดีไปนำตัวทหารเกณฑ์ที่หนีทหารเพื่อมามอบตัว กลับเข้าสู่กรมกอง ที่จังหวัดพิษณุโลก พอได้ตัวแล้วนำขึ้นรถประจำทางกลับไปส่ง ปรากฏรถเกิดอุบัติเหตุทำให้ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ แต่รองพิกุลดูแลอย่างดี ไม่ทอดทิ้ง
เพื่อนๆ พูดว่าไปดูแลทำไม ญาติก็ไม่ใช่ แต่ท่านบอกไม่ได้หรอก ฉันสงสารเขาและที่ฉันดูแลเขา ไม่ได้คิดว่าเป็นแฟนหรือว่าอะไร ดูแลด้วยจิตใจที่สงสารจริงๆ
ถ้า “รองพิกุล”ไม่มีจิตคิดสงสาร ป่านนี้โยมผู้ชาย ก็คงจะตายไปนานแล้ว
ญาติโยมทุกท่าน จงจำไว้เลยว่า คนที่เป็นผู้ป่วยเขาต้องการคนดูแล
ยกตัวอย่างหลวงพี่เอง ก็เป็นบาหวาน แต่มีลูกศิษย์ลูกหาคอยถามคอยดูแล แค่นี้หลวงพี่ก็มีความสุข
พระเดชพระคุณหลวงพ่อพูลก็เหมือนกัน เมื่อก่อนหลวงพี่ดูแลท่านตลอด คอยป้อนข้าวป้อนยา บางทีอาตมามีกิจจำเป็นต้องไปทำ ให้คนอื่นมาดูแลแทน ปรากฏว่าข้าวท่านไม่ยอมฉัน เป็นความใกล้ชิด เป็นความผูกพัน ที่ตัดกันไม่ได้!!!
เหมือนกับโยมแม่ของอาตมา ต้องดูแลท่านตลอด อยู่กุฏิห้องติดกัน เพราะดูแลง่าย เวลาไปโรงพยาบาล อาตมาให้เด็กพาไป แล้วกลับมารายงาน
โยมแม่อยากไปไหน ก็ให้ท่านไป เพราะท่านไปแล้วมีความสุข อาตมาก็มีความสุข และสิ่งที่ไม่สนับสนุน ญาติโยมที่พ่อแม่ตาย แล้วไปเคาะโลงศพเรียกมากินข้าวกินน้ำ ทำอย่างนี้ไม่ถูกต้อง
ท่านคงคิดในใจ “ตอนกูอยู่ ไม่ให้กิน แถมดุด่าว่ากล่าว พอกูตายทำมาสนใจใยดี” แล้วจะมีประโยชน์อะไร???
ส่วนอีกจำพวกหนึ่ง พอมีครอบครัว ทิ้งพ่อทิ้งแม่ไม่ดูแลสนใจ ไม่ไปเยี่ยมไปหา นานๆจะไปเสียที ทิ้งเงินให้บ้าง
ถามว่าท่านอยากได้เงินหรือไม่ จริงๆแล้วท่านไม่อยากหรอก ท่านอยากได้การดูแลเอาใจใส่มากกว่า เพราะอย่างนี้ อาตมาถึงต้องเอาโยมแม่มาอยู่ใกล้ๆ คอยดูแลท่านด้วยความกตัญญูกตเวที ตามที่โบราณกล่าวไว้ “ใจเป็นนาย กายเป็นบ่าว” กายรับใช้ใจ ถ้ารักษาใจได้แล้ว ก็นับว่าประเสริฐ
เพราะฉะนั้นต้องปลงใจให้ได้ กายเป็นเรื่องของแพทย์ ไม่ต้องไปกังวล มาดูแลรักษาจิตไว้ ด้วยวิธีมีสติ สติเป็นเหมือนเชือก เอาเชือกผูกใจไว้ ไม่ให้ดิ้น เหมือนลิงอยู่ไม่สุข
พระพุทธเจ้าสอน ให้จับลิงคือจิตนี้ เอาเชือกผูกไว้กับหลัก หลักคืออะไร หลักก็คือสิ่งที่ดีงาม
เมื่อจิตไม่ฟุ้งซ่าน ไม่เลื่อนลอย ไม่สับสนวุ่นวาย
นำมาผูกไว้กับสิ่งที่ดีงามตามคำสอนของพระพุทธเจ้า ภาวนาคำว่า “คุณธรรม” เพราะคำว่า “คุณธรรม” นี้ เป็นคำดีงาม คุณ +ธรรม คือคุณงามความดีที่เป็นธรรมชาติ เป็นความบริสุทธิ์ แสดงถึงปัญญา ความรู้ ความเข้าใจ ความตื่น ความเบิกบาน รู้สังขาร รู้โลก ตื่นจากความหลับใหล ไม่ลุ่มหลงมัวเมายึดติด จิตโปร่งใส
อาตมาขอส่งเสริมกำลังใจให้โยมทุกท่าน ได้มีจิตใจที่สงบ มีจิตใจที่แน่วแน่ผูกรวมอยู่กับคำว่าคุณธรรม ตลอดเวลา และขอให้ทุกท่าน ที่กำลังดูแลญาติที่เจ็บป่วยอยู่ในขณะนี้ จงประสบแต่ความสุขความเจริญ ทั่วกันทุกท่านทุกคนเทอญ....ขอเจริญพร
เรื่องโดย : พระครูปลัดสิทธิวัฒน์ (หลวงพี่น้ำฝน)
